Ninguén máis xordo...

...que o que non quere oír.
Na pestana TVESCOLA podedes ver, a día de hoxe, uns 1500 vídeos feitos nas escolas galegas.
Case sempre se fai audiovisual nas aulas con dúas intencións: unha, incitar a aprendizaxe: en natureza, literatura, química ou educación física (vaite ti ver); dúas, aprender a contar. En realidade, non o sabes ata que sabes contalo. E se nos expresamos é para que suceda algo, algo moi importante, algo que é nós pero vai máis alá de nós: que atendan ao que sabes, que te queiran pola túa entrega, que te recoñezan tal e como es, que te acepten nun traballo común, que fagan algo práctico co que aprenden a través de ti; ou que xoguen contigo o xogo da vida.
Saber contar é necesario. A supervivencia do que somos depende diso (o galego&Galicia, p.e. lembran?). E o audiovisual é a arma máis forte que temos para facelo. O valor dos audiovisuais medra cada día que pasa porque esas imaxes son a mesmiña escrita do Tempo.
Pois en TVESCOLA, e aquí, tedes 1500 tentativas de expresar a vida; unhas 47 (agora) canles de vídeos que irán sendo máis. Pensábades que había tantas?
Cunha condición, (sempre hai unha condición): o profesorado non é de ferro e cansa; os centros precisan medios e asesores que faciliten a tarefa. Non queremos que nos subvencionen o traballo: queremos medios públicos de produción. É nas escolas galegas onde máis audiovisual se produce fóra a alma, (é dicir, a tele), a forza de pura vontade e ilusión.
Tampouco temos, desde a institución, un premio e uns repositorios, e unhas orientacións como teñen en Catalunya p.e: La Mostra.
As webs, as redes, poden pillar algúns xurelos pero non poden armar un contexto que arquive, difunda, renove medios de produción, dea accesibilidade universal baixo licencias non propietarias CC, organice temáticamente, e se manteña escrupulosamente distante das decisións creativas e pedagóxicas dos que baten a sola nas aulas, etc, etc. Por iso dicíamos que ninguén máis cego que o que non quere ver (flocosRIP), ou algo diso era.
Ata que cansemos e entón pode que se sinta un silencio sospeitoso, e o horizonte sexa un continuum gris, como aquel do que falaba Rosalía, "el color de los muertos", nos últimos días da súa vida, resentida coa ingratitude da súa propia terra.